|
|
|
|
School voor Levenskunsten |
VOOR OUDERS DIE WILLEN DAT HUN KIND LEVENSLANG
DE BESTE VRIEND VAN ZICHZELF KAN BLIJVEN
.jpg)
De meeste ouders voeden hun kinderen nog steeds op om te vervreemden van henzelf, om te leven vanuit vals zelfvertrouwen, valse veiligheid, valse intimiteit, valse mannelijkheid en valse vrouwelijkheid, zonder dat deze ouders zich hier bewust van zijn.
Dit heb ik met mijn kinderen ook gedaan en mijn ouders hebben dit ook met mij gedaan.
Dit is immers het trauma dat al eeuwenlang van generatie op generatie wordt doorgegeven omdat ouders niet meer in hun voelende lichaam leven, in contact met hun cellen en weefsels.
"alle baby's zijn genieen, volwassenen maken hier bij 9.999 van de 10.000 baby's per ongeluk heel snel een eind aan" Buckminster Fuller
Hoe komt dit? Baby's leven in hun lichaam en ouders niet. Baby's zijn zeer gevoelig, ze voelen alles. Ze zijn ook zeer kwetsbaar. Verschillende blikken en aanrakingen van hun ouders veroorzaken een stressreactie in hun weefsels. Baby's kunnen niet vluchten of vechten. Ze kunnen in hun weefsels alleen maar verstijven en bevriezen. Dit gebeurt veel meer dan we denken. Deze bevriezing blijft jarenlang onzichtbaar en wordt niet gevoeld. Maar daardoor gaat wel veel innerlijke gevoeligheid verloren.
Bij gevoelige en bewuste mensen beginnen meestal na hun vijftigtigste levensjaar oude weggestopte spanningslagen aan de oppervlakte te komen, om alsnog opgeruimd en verwerkt te worden. De bevroren lagen worden daarbij ook weer voelbaar, gepaard met koude rillingen en een koud gevoel in hun weefsels, meestal in hun hart en/of hun bekken weefsels.
BOVENDIEN WORDT HET KIND ALTIJD OPGEVOED DOOR LIEFDEVOLLE EN LIEFDELOZE OUDERS
Elke ouder beschikt over een liefdespotentieel en een liefdesonvermogen.
"Het gezin is de bakermat van het beste en het slechtste"
"We worden geboren in het gezin, omsloten door het gezin, gevoed door het gezin en gekoesterd door het gezin. Maar we worden tevens verwaarloosd door het gezin, verraden door het gezin en zijn getuige van geweld binnen het gezin."
Connie Zweig en Steve Wolf
WAT BETEKENT DIT?
Elke ouder, elke moeder en elke vader, is voor het kleine kind zowel een goede als een slechte ouder, een liefdevolle ouder en een verwaarlozende ouder.
Het kleine kindje wordt in zijn uitreikend gebaar vanuit zijn hartje gezien, krijgt aandacht, warmte, liefde en erkenning en tegelijk wordt het in dit uitreiken niet gezien, miskend, verwaarloosd, overvraagd of misbruikt en diep afgewezen en gekwetst.
Het kleine kindje maakt in zijn prille seksuele uitreiken hetzelfde mee, maar nog meer indringend omdat hier vele oordelen over zijn. Het krijgt aandacht, warmte, liefde en erkenning maar wordt in zijn prille seksuele uitreiken sterk miskend, verwaarloosd, overvraagd of misbruikt en diep afgewezen en gekwetst.
Dit is het lot van elk kind in deze westerse maatschappij. Elk kind heeft vroeg of laat in zijn leven de opdracht om te doorvoelen hoe beide kanten hem in zijn weefsels gevormd en misvormd hebben. Alleen op deze manier kan hij deze beperkte vreugde en kwetsuren overstijgen.
Moeders en vaders geven alles aan hun kinderen wat ze kunnen geven. Ze zijn daarin even liefdevol en even verwaarlozend zowel naar het hart van hun kinderen als naar hun bekken en geslacht.
Ze geven alles wat ze in zich hebben, hun meest liefdevolle kanten en hun meest donkere kanten. Want alle ouders hebben deze beide kanten in zich, of ze deze nu herkennen en erkennen of niet, ze hebben deze kanten. Dit is het lot van alle ouders.
Kleine kinderen zijn zeer open en gevoelig. Zowel de meest liefdevolle als de meest donkere kanten van hun ouders, (hun schaduwkanten) dringen diep binnen in de weefsels en gevoelens van het kleine kind. Ze worden doordrongen door de dagelijkse liefde en ongemakken van hun ouders, door de diepste liefde en diepste liefdes onvermogen en pijnen van hun ouders. Deze beide kanten vormen en vervormen het kleine kindje en bepalen wie ze wel en niet mogen zijn.
Het is niet gemakkelijk voor ouders en voor kinderen om deze waarheid onder ogen te zien als een gegeven. Dit geldt ook voor de meest liefdevolle ouders. De ouders zijn daarbij verantwoordelijk voor hun lot, hun liefdesvermogen en liefdesonvermogen. Kinderen zijn daarbij verantwoordelijk voor hun lot.
EEN GROTE DOORBRAAK IN DE EVOLUTIE
ELKE OUDER IS LIEFDEVOL EN LIEFDELOOS VOORAL NAAR BEIDE LIEFDESPOLEN, NAAR HET HART VAN ZIJN KIND EN NAAR ZIJN BEKKEN EN GESLACHTSDELEN.
Als we dit inzicht erkenning zouden geven, zouden er veel verwijten en spanningen tussen kinderen en ouders verdwijnen. Ouders zouden ook niet met schuldgevoel leven omdat ze hun kinderen hebben tekort gedaan.Ze kunnen immers niet anders en dat geldt voor elke ouder.
Dit is de realiteit tussen elke ouder en elk kind.
Mijn inziens zou het een zeer grote stap in de menselijke evolutie zijn als zowel ouders als kinderen openlijk kunnen erkennen dat dit hun realiteit is met elkaar. Op deze manier ontstaat er de mogelijkheid om samen naar deze realiteit te kijken. Ieder kan daarin zijn eigen verantwoordelijkheid opnemen om zijn eigen schade te herstellen, zodat deze schade niet hoeft doorgegeven te worden naar een volgende generatie, zoals dit nu gebeurt, zonder dat ze zich hier bewust van zijn.