Blij met mijn liefdevolle ouders

Ik ben opgegroeid in een typisch Vlaams Katholiek gezin. Het was een warm gezin waarin mijn ouders hun kinderen overbeschermd hebben en waarin ik niet geleerd heb om op een liefdevolle manier ruzie te maken, maar dat besefte ik pas veel later. Mijn vader werkte hard en had twee banen. Hij was weinig aanwezig en ook streng. Hij gaf weinig aandacht aan zijn en mijn gevoelens. Hij was een man van plicht en wilskracht. Over gevoelens en over intimiteit heb ik alles via mijn moeder geleerd. Maar ik zag daar in die tijd geen problemen in en was me totaal niet bewust dat dit schadelijk kon zijn. Ik was een moederskindje. Ze was warm en ik was haar toeverlaat en grote held. Ook dat voelde jarenlang  goed. Tot mijn veertigste levensjaar leefde ik dan ook in de overtuiging dat ik in een warm en liefdevol nest was opgevoed. Zelf leefde ik al die jaren in mijn hoofd. Ik was me er niet van bewust wat er zich in mijn lichaamsweefsels afspeelde. Alhoewel als iemand me toen gevraagd had of ik goed in mijn vel zat en me ontspannen voelde, ik volmondig ja zou gezegd hebben. Ik wist niet beter.

In de steek gelaten door liefdeloze ouders

Na een levenscrisis, waarin ik een jaar lang niet meer wist hoe ik kon slikken, ben ik een lichaamsgerichte opleiding gaan volgen. Ik leerde een totaal andere Maarten kennen. Ik begon te voelen in mijn lichaam. Ik ontdekte een stijf en gespannen lichaam, dat alleen maar oppervlakkig ademde. Ik ontdekte mijn lichaamsgeschiedenis van in mijn prille kinderjaren. Daar begon ik te voelen dat ik in mijn meest elementaire liefdesbehoeften door mijn ouders niet gezien ben geweest. Mijn ouders waren niet liefdevol geweest, maar integendeel liefdeloos. Ik werd boos en verdrietig over zoveel verwaarlozing. Ik voelde me boos naar mijn ouders over het onrecht dat ze me hebben aangedaan en verweet mezelf dat ik die schade niet eerder gevoeld had. De schade in mijn lichaamsweefsels scheurde steeds meer open en de verwijten naar mijn ouders werden steeds groter. Ik leefde in de veronderstelling dat de meeste mensen wel echt liefdevolle ouders hadden gehad. Alleen ik had zulke liefdeloze ouders. Ik veronderstelde dat het specifiek mijn ouders waren die me zo beschadigd hadden en dat de meeste andere kinderen die schade niet hadden opgelopen.

Alle ouders zijn liefdevol en liefdeloos

Mijn medestudenten, collega’s, clienten en mijn vrienden hoorde ik ook vertellen over allerlei gemis, pijn, verdriet en boosheid in hun jonge kinderjaren. Geleidelijk ging ik beseffen dat ik niemand kende die zich niet door zijn ouders verwaarloosd en in de steek gelaten heeft gevoeld. Het duurde lang eer ik besefte dat alle kinderen in hun meest essentiele behoeften door hun ouders in de steek zijn gelaten. In de meeste boeken en opleidingen wordt er gesproken over liefdevolle en liefdeloze ouders. Ze suggereerden dat er kinderen waren die wel de liefde en waardering van hun ouders hadden gekregen zoals ze deze nodig hadden. Dit was in tegenspraak met mijn eigen ervaring. Iedereen die ik kende en na een hele tijd opnieuw in zijn lichaam is gaan wonen, heeft zich in zijn prille kinderjaren miskend gevoeld door zijn ouders. Het diepe besef dat elke ouder een liefdevolle en een liefdeloze ouder is, kwam er door het lezen van het boek: “OMGAAN MET JE SCHADUW van Connie Zweig en Steve Wolf waarin letterlijk deze realiteit van elke ouder en elk kind beschreven staat. Ik citeer P 74 “We worden geboren in het gezin, omsloten door het gezin, gevoed door het gezin en gekoesterd door het gezin. Maar we worden tevens verwaarloosd door het gezin, verraden door het gezin en zijn getuige van geweld binnen het gezin”

Bij het lezen voelde ik in mijn weefsels een diepe trilling van erkenning van wat ik zelf diep van binnen voel. Dit voelde voor mij als een grote opluchting zowel naar mijn eigen ouders als naar mijn eigen kinderen. Want alhoewel ik als vader het beste heb gegeven wat ik kon geven, ben ik in de loop van al die jaren ook gaan beseffen dat ik mijn kinderen op mijn beurt ook in hun meest essentiële verlangens niet heb gezien. Ik heb ze gekwetst en afgewezen in hun liefdesverlangens en in hun prille seksuele gevoelens. Ik besefte dat wat ik mijn ouders jarenlang heb verweten, ik herhaald heb naar mijn kinderen.

De sleutel: ouders die niet in hun lichaam leven.

Ik werd zeer nieuwsgierig naar het mechanisme dat er voor zorgt dat deze verwaarlozing zich van generatie op generatie herhaalt, los van de specifieke geschiedenis van vreugde en pijn in elk gezin. Ik ontdekte dat ouders die niet in hun lichaam leven kinderen die wel nog in hun lichaam leven, niet kunnen zien in hun noden en deze noden nooit kunnen vervullen. De sleutel is: leven ouders in hun lichaam terwijl ze hun kind opvoeden? Als ze niet in hun lichaam leven, zijn ze niet in staat om hun kinderen die wel in hun lichaam leven in hun liefdes en prille seksuele behoeften te zien. Ze zijn daar gewoon niet toe in staat, ook al doen ze nog zo hun best om de meest liefdevolle ouders te zijn. Ik zie in mijn onmiddellijke omgeving hetzelfde gebeuren bij de huidige generatie ouders. Ik zie hen op een zeer liefdevolle manier aandacht aan hun kinderen geven, maar ook zij leven niet in hun lichaam. Integendeel, ze zijn een heel andere weg opgegaan. Zij zijn ouders die zoals vele ouders van deze generatie, zich het gedachtengoed van het positieve denken hebben eigengemaakt. Als ze maar positief denken, hoeven ze geen aandacht te geven aan hun pijnlijke en verdrietige gevoelens, zeker niet aan de gevoelens van het verleden. Ze slagen erin volgens de best mogelijke mentale versie van zichzelf te leven. Ze hebben een zelfbeeld gecreëerd zoals ze willen zijn en zo trachten ze ook te leven. Dat ze daarbij vele gevoelens negeren, vooral de pijnlijke en verdrietige dat hebben ze niet in de gaten. Ik zie dat de kinderen van deze ouders hier onder lijden. Ze voelen zich niet gezien in hun diepste gevoelens. Ze hebben ouders die op hun mobieltje scrollen of met hun aandacht in hun hoofd aanwezig zijn, terwijl ze borstvoeding geven of hun kind aanraken. Maar kleine kinderen voelen een groot verschil tussen ouders die hen aanraken en zelf ook in hun lichaam aanwezig zijn of ouders die in hun hoofd aanwezig zijn. Dit kan niet anders: kinderen voelen alles, terwijl hun ouders altijd druk doende zijn. .Omdat de huidige ouders niet in hun lichaam leven, kunnen ze hun kinderen ook niet zien in hun diepste hartsgevoelens en prille seksuele gevoelens. Op deze manier beschadigen de huidige ouders, vanuit onwetendheid op hun beurt hun kinderen. De kans is groot dat deze op hun beurt over dertig jaar zullen ontdekken dat ze in hun echte weefselbehoeften van hun hart en hun bekken niet zijn gezien, maar afgewezen, in bezit genomen of overvraagd. Het is pijnlijk om te zien dat dit patroon zich van generatie op generatie blijft herhalen, alleen maar uit onwetendheid. Tot zolang ouders niet in hun lichaam leven omdat de maatschappij matrix hen zo geprogrammeerd heeft. zal dit zo blijven. Daarom vind ik het zo belangrijk om deze inzichten en deze boodschappen van liefde via mijn website te verspreiden.

Het goede nieuws is echter dat we als ouders ook de mogelijkheid hebben om voor eens en altijd dit patroon te stoppen door wel de moed te hebben om onze eigen wonden te helen. Ouders die hun wonden helen, zullen immers hun kinderen steunen om vanuit hun heelheid in hun lichaam te blijven leven.

Het is geen gemakkelijke opgave voor ouders. maar als ze hierin slagen om in hun lichaam te gaan wonen en hun diepste weefselwonden te helen, zullen ze hun trauma’s niet meer doorgeven aan hun kinderen en hun kleinkinderen en aan alle kinderen die daarna komen. Alleen op deze manier wordt een zeer belangrijke keten van trauma doorbroken. Dit is mijn diepste liefdevolle overtuiging.