Hier zien we ouders die hun eigen kindpijn aan het helen zijn. Ze zijn in een ontdekkingstocht naar wie ze zelf binnenin zijn. Met vallen en opstaan ontdekken ze opnieuw hun innerlijke wijsheid, liefde en kracht. Ze leren hun lichaam binnenin voelen en dit als hun innerlijk kompas te zien. Ze zijn in een innerlijk transformatieproces waarbij ze zich losmaken van de afhankelijkheid en goedkeuring van anderen en gaan leven vanuit hun eigenwaarde.
 
Deze ouders zullen hun kind helpen om niet, op dezelfde manier als zijzelf, te vervreemden van zijn binnenwereld. Ze helpen hun kind om zich te hechten aan zichzelf en zijn binnenwereld als zijn kompas te zien. Ze kunnen luisteren naar wat er in hun kind leeft en geven hem de kans om met al zijn expressies naar buiten te komen.
 
Maar omdat ze zelf zoekend zijn in hun eigen leven en heen en weer geslingerd worden tussen een uiterlijk en innerlijk kompas wordt hun kind hierin ook meegesleurd. Enerzijds leren ze hun kind om wat in hem leeft als belangrijk te zien, anderzijds kunnen ze hem nog te weinig leiding geven om in zichelf een stevig innerlijk kompas te ontwikkelen. Het kind kan leiding en duidelijkheid missen en geen raad weten met zijn eigen grenzen.

In de puberteit is dit lastig. Alles in hem schreeuwt om zelfstandigheid en zijn ouders zijn ook bereid om die te geven. Het kind hoeft zich niet af te zetten tegen zijn ouders maar mist nog een stevig innerlijk kompas waarop het zijn leven kan bouwen. Het is kwetsbaar voor de druk van leeftijdsgenoten, van televisiebeelden en de media. Op een zoekende manier gaat hij zijn volwassen leven in waarbij hij meestal na een paar crisisperiodes zich een stevig innerlijk kompas verwerft en vanuit zijn innerlijk zelfvertrouwen in het leven kan staan.